Niets is mooier dan mijn wereld. Een verlaten wereld. Met gebouwen die de indruk wekken dat hun bewoner van het ene op het andere moment vertrokken zijn. Gebouwen die vaak een lange en boeiende geschiedenis hebben. Ze prikkelen je zintuigen en je fantasie. Lachende mensen op de bank in de woonkamer. Pauzerende fabrieksarbeiders. Mijnwerkers met de sigaret achteloos tussen de lippen.
Één van mijn favoriete ruimtes is de meest persoonlijke van het huis. Een plek waar mijn fantasie de vrije loop krijgt. Wat gebeurde hier voordat deze kamer verlaten werd? De ruimte verbergt zoveel geheimen, maar welke? Mensen sliepen er of waren intiem met elkaar. Hadden discussies in bed of lachten als ze de gebeurtenissen van de dag met elkaar doornamen. Mensen in de laatste dagen van hun leven. Mensen met verdriet. Mensen die zonder hun persoonlijke bezittingen vertrokken zijn om welke reden dan ook. Moesten ze gaan of was het hun tijd?
Op de kaptafel de favoriete kleur Chanel lipstick van de vrouw des huizes. Een verjaardagscadeau of had ze hem voor zichzelf gekocht? Als ik mijn ogen sluit zie ik de rode kleur afsteken tegen haar lichte huid. Ik heb zoveel vragen aan haar. In de kledingkast het maatpak van haar man. Zou hij het naar zijn werk gedragen hebben, of was het alleen voor speciale gelegenheden? Onderin de kast dames pumps, de zolen versleten en de kleur verborgen onder een laag stof. Op de bovenste plank een gedroogd bruidsboeket, de meest tastbare herinnering aan hun trouwdag. Zou het echtpaar hier samen oud geworden zijn, of bepaalde het lot anders?
Heel soms bekruipt mij een naar gevoel als ik in deze ruimte mijn foto’s aan het maken ben. Maar meestal voelt het er vredig en rustig. Buiten fluiten de vogeltjes maar binnen is het stil. Geen voetstappen op de krakende houten trap, geen tikkende klok. De slofjes bij het bed zouden verraden dat ze ieder moment thuis kunnen komen. Maar niets is minder waar. In dit huis heeft de tijd stilgestaan. In dit huis blijft het altijd tien over tien.